Het verhaal achter 'Candy Promise'

Het is eind jaren ’90 in Armenië. In Nederland sparen kinderen flippo’s, bekende figuurtjes uit tekenfilms, voetbalkaartjes… In een arm land als Armenië sparen we snoeppapiertjes. Als we een snoepje eten, bewaren wij het papiertje en hoe meer papiertjes je hebt, hoe cooler je bent. Helaas krijgen niet alle kinderen snoepjes, laat staan dat zij ze zelf kunnen kopen. Dus zoeken zij op straat naar papiertjes in de hoop hun verzameling aan te vullen.

Op één van mijn laatste middagen in Armenië, zie ik bij het buitenspelen een jongetje een snoeppapiertje van de grond oprapen. Hij brengt dit papiertje naar zijn neus en ruikt er heimelijk aan, alsof hij wil proeven wat er in het papiertje heeft gezeten. Ik zie het verdriet in zijn ogen en loop naar hem toe en vraag of ik ook even aan het papiertje mag ruiken. Ik ruik wat hij ruikt en ik voel wat hij voelt. En op dat moment doe ik de belofte ooit terug te komen en voor alle kinderen snoepjes mee te nemen…